Халоднае сонца маёй блаславёнай зямлі.
Сьціскаюцца, нібы ільдзінкі,
маленькія лёсы.
Разьбілася птушка
аб шэрую шыбу нябёсаў,
І кветкі барвовыя сьпеюць на голым гальлі.
Пабелка на сьценах касьцёла –
у кроплях смугі,
Два прывідныя мніхі
ідуць па былой Францысканскай.
Гранітны пісьменьнік у парку прыдумвае казкі,
І стрыжаны пудзель
прысеў ля ягонай нагі.
Вясна ў мэгаполісе дыхае ў рытме сухот,
За кволыя дрэвы хапаецца, каб не зваліцца.
І выпіты з вуснаў каханьня атрута і мёд,
І нават на вершы забытыя можна забыцца.
|
|
